«Πόσο
ικανοποιητικό είναι ν’ αφήνεις τα ίχνη σου σε μια λευκή επιφάνεια. Να
χαρτογραφείς την πορεία σου όσο προσωρινή κι αν είναι». Αυτή
η φράση ήταν η αιτία να πάρω αυτό το βιβλίο. Το όμορφο και λιτό εξώφυλλο
αιχμαλώτισε αρχικά την προσοχή μου και πιάνοντας το βιβλίο για να το ξεφυλλίσω,
διαπίστωσα ότι πρόκειται για graphic
novel,
ένα είδος με το οποίο δεν είμαι καθόλου εξοικειωμένη. Η συγκεκριμένη φράση όμως
με άγγιξε γιατί μου φάνηκε τόσο αληθινή κι ανθρώπινη που αποφάσισα να παραμερίσω τις όποιες
αμφιβολίες μου. Κι αυτές διαλύθηκαν γρήγορα όταν γύρισα σπίτι μου και ξεκίνησα το
διάβασμα. Οι εξακόσιες σελίδες έφυγαν σε μία μόλις ημέρα κι ευχόμουν να ήταν
ακόμα περισσότερες. Γιατί το βιβλίο αυτό αποδείχτηκε μια γλυκιά, έντονα
συναισθηματική αλλά ταυτόχρονα σκληρή και τραγική ιστορία για το τί σημαίνει να
μεγαλώνεις.
